De claim op slachtofferschap

5 reacties

Tot mijn verbazing opende gisterenavond 13 maart (14) nieuwsuur met de bekendmaking dat de Dodenherdenking op 4 mei alleen de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog worden herdacht moeten worden. Daarvoor pleitten Joodse organisaties, de Raad van Kerken en het Contactorgaan Moslims en Overheid. Momenteel worden bij de jaarlijkse Dodenherdenking niet alleen de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog herdacht, maar ook de Nederlandse burgers en militairen die bij vredesoperaties na 1945 om het leven kwamen, zoals in Korea, Bosnië, Libanon en Afghanistan.

De wens van de Joodse organisatie, Raad van Kerken en het contactorgaan Moilims en Overheid is een uitdrukking van toenemende individualisme. Kosmisch gezien leven we sinds kort in het watermantijdperk. De opdracht van dit tijdperk is om sociaal te worden. Denk hierbij als verschijnsel aan het oprichten van de Europese Unie met zelfs zijn eigen munt. Wanneer een bepaald beeld dominant in het bewustzijn ligt, ligt het tegenbeeld in het onderbewuste (Jungiaanse theorie). De bedoeling is om uiteindelijk in harmonie tot bewustzijn te komen en beide zijden te integreren in het bewustzijn. Je kunt doorhollen in een bepaalde gedachtegang maar als  je niet eerst de keerzijde ervan hebt onderzocht, zal je nooit tot een doordacht oordeel komen. Met andere woorden: als je een sociaal handelend wezen wilt zijn, dan moet je eerst wel weten wie jezelf bent en wat je doelstellingen zijn. De bovengenoemde organisaties zijn kennelijk sterk bezig zich te profileren en eisen hun identiteit op van de gemeenschap, zij willen gezien  worden en claimen daar het alleenrecht voor. Dit wat betreft de psychologische kant van de zaak. Er speelt nog iets anders wat zich meer in het ongeziene afspeelt.

De bioloog/architect/astroloog A.T. Mann  heeft een theorie ontwikkeld  dat de huidige ziel die overgaat naar de andere dimensie, razend snel reïncarneert. Hij toont dit aan met een logaritmische systeem dat toegepast wordt op de dierenriem.  Ook Rabbijn Gershom schreef een boek 'Onmogelijke herinneringen'  over gereïncarneerde Joden na de oorlog. Er zijn zielen die overlijden en afzien van reïncarneren maar er zijn ook zielen die een verhoogd bewustzijn hebben en de intentie hebben om dat wat aan karma is blijven liggen op te pakken en snel weer reïncarneren om zoedoende karma sneller op te ruimen. Ik zie in mijn werk, dat veel overleden zielen vaak weer in eenzelfde familiestroom incarneren of vlak in de buurt. Dit geeft over het algemeen veel verwarring omdat het bewustzijn van mensen er nog niet op ingesteld is om dit te kunnen vatten.  Zo is dit ook met de zielen die elke 4 mei voor de dodenherdenking naar de Dam gaan. Jonge mensen die zich sterk voelen aangetrokken tot deze herdenking, hebben veelal een incarnatie gehad in WOII en kunnen door middel van het meemaken van deze herdenking een stuk onbewuste pijn een vorm geven. Wanneer mijn theorie hout snijdt, dan is het eigenlijk wel logisch dat er nu een claim op slachtofferschap  in deze herdenking collectief wordt opgepakt. Het lastige is echter dat de collectieve ziel van een groep en een individuele ziel per definitie asymmetrisch tot elkaar verhouden . Wat bedoel ik hiermee? Een collectieve ziel is een ziel waar niemand echt aanspraak op kan maken; het  is een gemeenschappelijke ervaring waar de groep in de toekomst haar voordeel mee kan doen. Terwijl een individuele ziel heel persoonlijke ervaringen heeft die eventueel kan passen in een collectieve ziel maar nooit helemaal overeen zal komen.

Wat is nu de bedoeling van zo'n herdenking? Om  vooral  collectief met elkaar te kijken naar het onnoemelijke leed dat veroorzaakt is door verregaande ego-machtsprincipes die mensen elkaar opleggen door dictatuur (de tegenvoeter van het sociale gedrag) is het belangrijk dat het individu op gaat in de groep met uitschakeling van het ego. Om nu groepen te gaan onderscheiden dus te individualiseren, maak je de grote denkfout door exact hetzelfde te doen als de vijand doet/deed in het verleden, die onderscheidde ook mensen en veroordeelde ze vervolgens. Het kan niet zo zijn dat iemand slachtofferschap alleen voor zichzelf in een grote groep opeist, hoe zwaar het lot ook moge zijn geweest. Wat de groep herdenkt zijn de mensen die zich ingezet hebben voor de vrije ontwikkeling van de individuele mens! Ga je het individualiseren dan zal deze herdenking sterk inboeten aan zeggingskracht.

Het kan zijn dat u de laatste tijd geen aankondiging hebt gekregen van mijn nieuwsbrief, of de hele nieuwsbrief in één keer. Dit komt omdat ik noodgedwongen heb moeten wisselen van hoster. Mijn excuses hiervoor!  Ik werk  er aan alles weer op orde te brengen. Mocht u een bericht hebben gestuurd via de website en geen antwoord hebben gekregen, dan is dit de reden. Ik geef altijd antwoord! 

Dit artikel was gratis.
Vond u het nuttig en boeiend? Dan kunt u een kleine vrijwillige bijdrage overmaken aan de auteur. Dat kan eenvoudig via bijvoorbeeld iDeal. Alvast hartelijk dank!

Bedrag





5 reacties.

  • Dank je wel Wilma voor dit
    Dank je wel Wilma voor dit wederom interessante artikel.

  • dodenherdenking
    Ik denk dat mensen die geen ervaring hebben met leed uit WOII geneigd zijn om zo’n herdenking te rationaliseren: iedereen die gesneuveld is moet herdacht worden.
    Maar joodse mensen zijn niet alleen gesneuveld, zij hebben ook door onmenselijkheid vaak hun hele familie, partner, kinderen verloren, door wreedheid, en door bejegend te worden als onmensen die er niet mochten zijn. Dat leed gaat veel dieper, en op de manier van 4 mei wordt daar nog steeds iets van hersteld of geheeld. Zij zijn doelbewust vernietigd, op de meest wrede manier.
    Ik ben er voor dat er een andere datum wordt voorgesteld om alle gesneuvelden te herdenken.
    Maar laat WO II slachtoffers hun eigen herdenking. Dat leed is niet binnen twee generaties hersteld maar de herdenking dient ook om nog steeds te beseffen dat een bevolkingsgroep om zichzelf werd uitgeroeid. En dat heeft in mijn ogen niets met slachtofferschap claimen te maken, maar met slachtoffer zijn (geweest).

  • antwoord

    Net wat je zegt:  'Het leed is na twee generaties nog niet hersteld' Juist daarom moet je het breder trekken anders dreigt het een claim op slachtofferschap te worden. De bedoeling is dat we er iets van leren en het breder trekken, anders kan zo'n ramp als de Holocaust is geweest, zo weer gebeuren. Als je gaat onderscheiden, wordt (opnieuw) de kiem gelegd voor dit soort drama's. De strijd om de staat Israël is daar een duidelijk voorbeeld van. Twee dogma's staan tegenover elkaar en staan elkaar naar het leven. 

  • dodenherdenking
    Ik ben nieuwsgierig naar wat je met het begrip: claim, precies bedoelt.
    Is dat “opeisen”?

    Zou het ook martelaarschap kunnen zijn? Voortgekomen uit het christelijke geloof?

  • Met de claim op

    Met de claim op slachtofferschap bedoel ik dat een bepaalde groep anderen uitsluit om te herdenken wat hen (weliswaar een andere groep) een lijdend mens heeft gemaakt. Als ik het dierenriemteken vissen (heerser van Neptunus en archetype van het lijden/slachtofferschap) goed begrijp, dan kan het niet zo zijn dat een groep mensen die net in een andere vorm lijdt, wordt uitgesloten. Dit riekt in mijn idee naar afscheiding en dogma. Oorlogsleed is in mijn gevoel universeel; macht tegenover onmacht/lijden.

Reacties zijn gesloten.

Lees ook